10 Rewir szpitalny

Rewir szpitalny był swego rodzaju szpitalem obozowym i znajdował się najpierw w obydwu barakach funkcyjnych po prawej stronie drogi obozowej. Były to nowoczesne budynki wyposażone w specjalistyczną aparaturę. SS wykorzystywało rewir szpitalny do celów propagandowych.  Obydwa budynki służyły jako pokazowe obiekty dla wizytujących obóz delegacji. Znajdowały się tu m.in. dwie sale operacyjne, apteka, laboratorium, rozmaite ambulatoria i kostnica. W rzeczywistości jednak opieka medyczna więźniów była katastrofalna. Esesmańscy lekarze nie troszczyli się o nich niemal w ogóle. Ponadto zawsze dojmująco brakowało lekarstw i opatrunków. Dopiero od 1943 r. wolno było więźniom, którzy sami byli lekarzami, troszczyć się o chorych towarzyszy niedoli.

Wraz z wybuchem wojny warunki bytowe więźniów pogorszyły się znacząco. Wskutek niedożywienia, brakującej higieny i fizycznego wyczerpania ich stan zdrowia był fatalny. Z tego powodu oddano na potrzeby chorych sukcesywnie pięć kolejnych baraków. Kompleks obejmował teraz siedem „bloków rewirowych”, połączonych ze sobą zadaszonym traktem. W rezultacie gwałtownego rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych, zwłaszcza pod koniec wojny, rewir szpitalny stał się umieralnią.

Od 1941 r. esesmańscy lekarze przeprowadzali tam okrutne eksperymenty medyczne na więźniach. Na zlecenie Luftwaffe wykonywali na nich próby zamrażania, wysokościowe oraz z wodą morską. Więźniów przetrzymywano w basenie z lodowatą wodą, zamykano w komorze ciśnieniowej, narażając ich na ekstremalne zmiany ciśnienia, oraz zmuszano do picia chemicznie przetworzonej wody morskiej. Innych celowo infekowano zarazkami malarii i ropowicy, aby wypróbowywać na nich leki. Setki ludzi zmarło na skutek tych działań.