Wystawa w barakach

Centralną oś obozu tworzyła tzw. ulica obozowa, która do dziś prowadzi od byłego placu apelowego na północ do kaplicy pw. Lęku Chrystusa Przed Śmiercią. Po obu stronach ulicy stały w sumie 34 baraki. Położenie baraków odtwarzają betonowe zarysy, wylane później; dwa baraki, które widać na początku ulicy obozowej, zostały odbudowane podczas tworzenia Muzeum-Miejsca Pamięci. Rozpoznawalny dziś jeszcze plan obozu z symetrycznym układem i podziałem na strefy funkcyjne był realizowany niemal we wszystkich obozach koncentracyjnych. Obecny wygląd terenu nie oddaje ciasnoty dawnych baraków. Pierwotnie obóz koncentracyjny był zaprojektowany na 6 000 więźniów, w ostatnich latach wojny był jednak stale przepełniony. Zwłaszcza w roku 1944 sytuacja więźniów stała się absolutnie katastrofalna: wyposażenie baraków zmieniono tak, aby stłoczyć w nich możliwie najwięcej osób. Warunki życiowe uległy drastycznemu pogorszeniu, panował głód i szerzyły się choroby. 29 kwietnia 1945 r., w dniu wyzwolenia obozu przez Amerykanów, przebywało w nim ponad 30 000 kompletnie wycieńczonych więźniów. W baraku po prawej stronie znajduje się niewielka ekspozycja – rekonstrukcja warunków przestrzennych, jakie panowały w latach 1933/34, 1937/38 oraz 1944/45. Przygotowywana jest wystawa, która zostanie zaprezentowana w poszczególnych pomieszczeniach.